Drie jaar geleden begon de wereld voor Emma (30) langzaam te vervagen. Eerst waren het vage contouren, toen schimmen, en uiteindelijk zag ze bijna niets meer. Cataract in beide ogen nam haar zicht weg, en met haar zicht verloor ze veel meer.
Haar man, die haar ziekte niet begreep, besloot haar te verlaten. Alleen achtergebleven met drie kinderen, moest Emma noodgedwongen terug naar haar ouderlijk huis in een klein dorp in Tanzania. Daar stond ze voor een nieuwe uitdaging: zorgen voor haar kinderen zonder hen te kunnen zien.
Emma was landbouwer, maar werken op het veld werd onmogelijk. Haar familie, die al weinig had, moest nu vier extra monden voeden. Haar moeder, uit wanhoop en liefde, gaf haar eigen werk op om voor Emma en haar kinderen te zorgen.
Ondanks alles zocht Emma naar hulp. Ze spendeerde wat ze kon missen en meer. Ze verkocht zelfs een deel van haar landbouwgrond om medische kosten te betalen. Maar een oplossing vond ze niet. Totdat, op een dag, een medisch team van Saint Francis haar dorp bereikte.
De diagnose was eenvoudig: cataract. De oplossing nog eenvoudiger: een operatie. Voor Emma klonk het bijna te mooi om waar te zijn. Maar ze had niets meer te verliezen.
De operatie was een succes. Toen het verband werd verwijderd, kon Emma haar kinderen weer zien. Ze kon hun gezichten, hun glimlachen, hun kleine handen die de hare vasthielden weer waarnemen. Het was het begin van een nieuw hoofdstuk.
Nu, met haar zicht terug, kijkt Emma vooruit. Ze werkt aan een businessplan om haar familie financieel te ondersteunen. Ze is sterker dan ooit en weet precies waar haar prioriteiten liggen.
Haar man, die haar ooit in het donker achterliet, heeft ze vergeven. Maar teruggaan? Nooit. Haar toekomst ligt bij haar kinderen en haar familie – en die toekomst is eindelijk weer helder.
